Vegans Worst Nightmare
Birth of The Vegan Thinker
Er zijn van die momenten die je wakker schudden. Momenten waarop de wereld je laat zien waar het echt om draait. Voor mij was dat moment toen ik achter een vrachtwagen van een veevoerbedrijf reed en iets zag wat mijn bloed deed koken. Achterop de vrachtwagen, onder het kenteken, hing een banner met de woorden: “Vegans Worst Nightmare.” Met een net iets te sierlijk lettertype, alsof het deel uitmaakte van een marketingcampagne.
De betreffende vrachtwagen met de tekst 'Vegans Worst Nightmare"
Die woorden troffen me. Ze riepen een woede op die ik niet kon negeren. Natuurlijk voel ik altijd al pijn, of beter gezegd, verdriet, wanneer ik achter zo’n vrachtwagen rijd die vol zit met kippen, varkens of koeien. Dieren die hun hele, veel te korte leven in gevangenschap hebben doorgebracht en nu op weg zijn naar hun onontkoombare dood. Een dood die zal eindigen in een slachthuis, waar ze hun leven verliezen om vervolgens als producten in de schappen van onze supermarkten te belanden. Producten die we, als we eerlijk zijn, helemaal niet nodig hebben.
En dan, midden in die gruwelijke realiteit, zie ik die banner: “Vegans Worst Nightmare.” Alsof het een grap is.
Maar laten we iets rechtzetten. Die vrachtwagen, dat veevoerbedrijf – jullie zijn niet mijn nachtmerrie. Jullie zijn de nachtmerrie van die dieren die jullie als voorwerpen behandelen, die jullie vervoeren alsof hun leven niets waard is. Jullie zijn de reden dat zij lijden, niet ik. Terwijl ik dit schrijf, voel ik opnieuw de woede die in me opkwam toen ik die banner voor het eerst zag. Het is bijna ironisch hoe openlijk ze laten zien hoe onaantastbaar ze zich voelen. Het is alsof ze willen zeggen: “Kijk maar, je kunt me toch niets maken.”
Maar toen ik er later dieper over nadacht, begon ik het anders te zien. Die woorden “Vegans Worst Nightmare” weerspiegelen eigenlijk hun eigen angst. Want uiteindelijk zijn wij, vegans, misschien wel hun ergste nachtmerrie. Waarom? Omdat we een bedreiging vormen voor hun hele systeem. Ze weten dat hun winst is gebouwd op leed en uitbuiting. En ze weten dat, als steeds meer mensen kiezen voor een plantaardig dieet, hun businessmodel begint te wankelen. Geen dieren meer om te misbruiken betekent geen producten meer om te verkopen. En dat, dat is hun nachtmerrie.
Die gedachte gaf me een nieuw perspectief. Ik realiseerde me dat het niet ik was die bang moest zijn, maar zij. Zij voelen zich bedreigd door de verandering die eraan komt. Ze zien dat steeds meer mensen de waarheid onder ogen zien en de overstap maken naar een leven zonder dierenleed. En dus besloot ik deze confrontatie niet te laten passeren. Dit moment, die banner, was de katalysator voor iets groters.
En zo ontstond *The Vegan Thinker*. Het idee dat ik niet alleen moet denken, maar ook moet spreken, schrijven, en delen. Want als die angst bij hen leeft, dan weet ik dat er verandering mogelijk is. Het is een kwestie van tijd.
Met dit platform wil ik bijdragen aan die verandering. Niet alleen door te laten zien hoe we dierenleed kunnen stoppen, maar ook door mensen bewust te maken van de schade die ze zichzelf aandoen met hun voedingskeuzes. Want laten we eerlijk zijn: ken jij een ander dier dat moedermelk drinkt van een ánder zoogdier? Ik ook niet. En toch beschouwen wij het als normaal. Het is tijd om te heroverwegen wat we normaal vinden.
*The Vegan Thinker* is nog in opbouw, dit is pas het begin. Maar ergens moet je beginnen, en dit is mijn startpunt. Mijn doel is om mijn gedachten te delen, discussies te openen en mensen aan het denken te zetten. Over dierenwelzijn, gezondheid, en de wereld die we willen achterlaten.
Dit is mijn antwoord op die banner. Mijn antwoord op een industrie die gebaseerd is op angst en leed. En ik weet dat we deze verandering kunnen versnellen – samen.
