Van zelfzorg naar systeembreuk is geen handleiding in zeven stappen, maar een pleidooi. Een pleidooi om eindelijk verantwoordelijkheid te nemen…voor jezelf, je lijf, en voor alle andere levens die van jouw keuzes afhankelijk zijn.

Want hoe kunnen we ooit écht zorgen voor dieren, als we onszelf massaal ziek eten? Over patat, politieke tegenstrijdigheid, plantaardig leven en de golden retriever die me liet begrijpen waar mijn woede écht vandaan komt.

Vegetarisme heeft iets gezelligs. Een gulden middenweg. Niet te extreem, geen vlees, maar toch nog wel kaas en eieren. Op verjaardagen kan de vegetariër gewoon een stuk taart nemen, in de kantine een broodje kaas, en bij het teamuitje een kaassoufflé. Ze krijgen vaak een glimlach van goedkeuring, want “ze doen tenminste iets.” Geen vlees, geen slachthuis, en toch een dierenvriend. Of dat denken ze tenminste.

Maar is vegetarisme écht zo diervriendelijk als het lijkt? Kun je zeggen dat je van dieren houdt terwijl je melk drinkt die voor een kalf bedoeld was of eieren eet die een kip haar gezondheid kosten? Is het normaal om moedermelk van een ander zoogdier te drinken of het bijproduct van een menstruatiecyclus op te eten? Laten we eens wat dieper kijken naar de realiteit achter die “gezellige” gulden middenweg. Want misschien is vegetarisch eten wel een stuk vreemder dan je dacht.

In dit artikel deel ik mijn persoonlijke frustratie over hoe de agro-industrie en voedingsinstanties ons laten geloven dat dierlijke producten zoals vis, vlees en zuivel essentieel zijn voor een gezond leven. Ondanks de bekende gezondheidsrisico's blijft men deze producten promoten.

Dit artikel is een eerste aanzet naar mijn onderzoek van wat ik de "matrix" van de agro-industrie noem. Het is tijd om wakker te worden.